Lieve allemaal,

Nu voor de tweede keer gestart met dit verhaal, het eerste was ineens verdwenen.

Wat geniet ik van jullie reacties en jullie meeleven! Inmiddels zit ik in Spanje in een refugio waar ze hier naar het schijnt vaak internet hebben. Meike dat betekent dat we binnnenkort echt een keer kunnen skypen....

Fietsfeiten

Bijna 2000 km gefietst. Dit is 5 - 10% meer dan de route in het boekje. En Marieke, ook meer dan de borden aangeven. Als er op de enorme borden staat dat S de C nog 800 km ver is, betekent dat over de autoweg. Mijn route loopt veelal over leuke andere wegen. Op dit moment zit ik in Puenta de Reina oid., nog ongeveer 800 km te gaan. Weer is prima, benen worden beter. Wel drong het pas onlangs tot me door dat Spanje nog een heel stuk bergachtig is dan Frankrijk. Pffffff, maar goed, ik merk dat ik eindelijk iets minder ver hoef terug te schakelen bij een heuvel.

Bezienswaardigheden

Les Landes na het vorige verhaal. Voor menigeen een schrikbeeld vanwege de saaiheid van de bossen. Nou, om te beginnen is men in rap tempo die bossen aan het kappen en te vervangen voor landbouwgrond. Af en toe zag ik wat herplanting, maar het hield niet over. Ik moest denken aan Ferngully, de film de de meiden vaak draaiden. Ik zag hertjes de weg oversteken en naar me kijken alsof ze me groetten (ik groette ze wel). Ik zag een hertje met gebroken nek in de berm, een prachtig jong vosje op de weg en iets van een dood hermelijntje oid. Afijn, het was er gewoon mooi. En stil.

Natuurlijk als enige vond ik het nodig om mijn plan te volgen om via Oloron de Sainte Marie de Col de Somport over te steken, ook weer om diverse zeer steekhoudende redenen. Afijn, iedereen van de '1 mei vertrekgroep' ging natuurlijk via Jean Pied de Port en Roncevalles. dit scheelt 2 tot 3 dagen fietsen. Blijkbaar doet iedereen die route, want ik zag vanaf Poitiers geen fietsende pelgrim meer. Maar daarover later.

De col de Somport dreigde al vanaf het moment dat ik het plan maakte om de reis te maken. Ik probeerde zo dichtbij mogelijk te overnachten, zo dat ik de volgende ochtend nog10 kmwarm kon lopen op niet te steil vals plat. De dag zelf begon geweldig. 30 km naar de top waarvan de eerste 15 km redelijk gemakkelijk gingen. De laatste stop in Urdus was ik opgewekt en fit. Dat was snel over. Ik werd moe en mijn water raakte op. Kortom, de route was meer dan prachtig, ik maakte vele fotos die ik jullie nog steeds niet kan laten zien. Echter mijn benen verzuurden. De steilte was niet het probleem maar ik werd zoooo moe. Water raakte op en was niet bij te vullen dus een lange rustpauze met eten en drinken kon niet meer.

Ik dacht telkens aan de adviezen van Henk, een ander pelgrim en wat ik zelf bedacht: ik hoef nog maar 10 km en heb daar de hele dag voor. Hm, niet zonder water dus.

Afijn, per 100 meter fietsen en daarna de benen laten rusten kwam ik uiteindelijk boven waar direct de Spaanse grens was en een steile afdaling Spanje in leidde. Ik werd emotioneel en heb snuffend mijn moeder gebeld: ' ik ben in Spanjehe...'

Spanje is direct anders, qua cultuur, mensen en landschap. Ik moes er even aan wennen.

Ontmoetingen

Tja, dat werd bijna een probleem. Af en toe een babbeltje met een wandelende pelgrim, of een kerel die uit Zuid Spanje via Santiago naar Nederland fietst en gisteren een jonge voormalig semi prof mountainbiker (12e op de wereldtop geweest en brandweerman). Mensen aan de bar in een hotel als de camping weer eens te griebus was maar geen fietstende pelgrims. Nada, noppes sinds Poitiers. Het was natuurlijk nooit echt een probleem maar moest wel veranderen. Dus, ik nam mij voor om in het drukkere Spanje in refugio´s te gaan slapen, ieg om de dag. Vandaag heb ik dus direct het allerbeste: een tentje naast een refugio. Ik dronk net een stevige bier op mijn nuchtere maag met vier Hollandse kerels die km jagen.

´t Moreel

Goed, maar stond even onder druk door de stilte en de ongure campings. Inmiddels kwamvandaagde twee routes weer bij elkaar en ik zag eenheuse fata morgana.Mijn weg uit de heuvels kwam op een grotere weg en ik zag direct een fietser op de rug in de verte. Joepie!!!! Een andere fietser. Ik er achteraan maar ik moest de bladzijde van mijn boekje omslaan. Daarna de beste fietser nooit meer gezien terwijl ik echt aardig doortrapte en die ' figuur' het rustig aandeed. De psyche waarschijnlijk.

Blij dat ik in Spanje ben. Ik verwacht over twee weken aan te komen waar Mama en Jaap me opwachten. Dan ook eens kijken wat ik daarna doe. Helemaal terugfietsen of vanaf de grens met Frankrijk, tenslotte is daar dan meer te beleven......ik ga daarover nadenken.

Lieve allemaal, mijn dagmenu staat voor me klaar!! Hoef ik een keer niet te koken (opwarmen).

Tot de volgende keer en veel liefs!

Annemarie