Toegift!
Hallo lieve allemaal, toch nog éééén keertje,
Beetje vreemd dit verhaal te schrijven maar het niet doen klopt ook niet. Ik ging namelijk op 16 september met mijn als vanouds volgepakte fiets met de trein naar Lunéville om het laatste stuk naar huis alsnog te fietsen.Daar hadden mijn lijf enik gewoon vreselijk zin in, zo vlak voor het eind van mijn verlof. Charlotte stelde voor om in Zuid Europa in de zon te gaan fietsen maar dat klopte niet. Dat laatste stuk moest blijkbaar nog afgemaakt.
Het vertrouwde formatje dan maar weer en nieuwe foto's waarbij ook een foto bij thuiskomst dit keer. Eerlijk gezegd pas vanmorgen door Irene gemaakt. Ook zal ik melden tot welke veranderingen in mijn bestaan ik besloot en inmiddels over spreken kan.
Fietsfeiten
Een heerlijk tripje van 725 km in 9 dagen waarbij de eerste en laatste dag zo'n 45 km en de overige dagen tussen de 80 en 105 km. Gekozen voor de route door de Ardennen, ik was nieuwsgierig hoe ik deze nu zou ervaren. Viel dik mee dus, al was ik mijn 'klimbenen' voor een deel al weer kwijt.
Zowaar een echte lekke band, glas, in de middle of nowhere. De buiten banden worden wat droog en vermoedelijk minder onkwetsbaar. Eerst glas er via de buitenkant uitgepeuterd met mijn zakmes, nieuwe band erom, toen rustig stokbroodje geknabbeld en 's avond voor het eerst in mijn leven een band geplakt. Geen idee of ik het goed deed, ik gebruikte hem nog niet.
Weer gekampeerdop campings die in het naseizoen net zo vaak gesloten bleken als tijdens het voorjaar waarin ik vertrok. In Luneville regende het bij aankomst en de camping was net zo modderig als de vorige keer. Ook de eerste dag in de regen gefietst.Dat sloot dus allemaal naadloos aan op mijn laatste weken in juli. Daarna geen regen meer enin Nederlandwas het weerzelfs prachtig! Mijn handenruggen steken dan ook weer lekker af tegenmijn polsen.
Wel koud 's nachts en vooral heel erg veel dauw/condens waardoor mijn tent van binnen en van buiten kletsnat werd.
Bezienswaardigheden
In sneltreinvaart doorkruiste ik een aantal landen. Frankrijk, Luxemburg, Belgie, Nederland, en na Maastricht weer even terug naar Belgie. De verschillen tussen die landen vind ik best groot in dat relatief kleine gebied. Noord Frankrijk, glooiend, verlaten en weinig vooroorlogse bebouwing. Je kunt zien dat daar goed is gevochten. Luxemburg is tot voorbij Luxembourg behoorlijk vlak en gemakkelijk te fietsen enje ervaartplots een hoop luxe. Aangelegde fietspaden met bankjes om uit te rusten. Zelfs af en toe daarbij een fietsenrek om het de vermoeide fietser zo gemakkelijk mogelijk te maken. Luxembourg en Wilz zijn grotere plaatsen op heuvels gebouwd met diverse historische gebouwen. Sommigen zijn voor het mooi helemaal opnieuw gebouwd dus eigenlijk helemaal niet zo oud.
Dan Belgie met de onmiddellijk irritant slechte wegen. Ik moest telkens afstappen om mijn tassen weer goed aan de fiets te bevestigen. En dan ineens Maastricht. Een enorme luxe en etensgeuren (ja, onderweg weerveel honger) en veel en vaak dikkere mensen. Nam me direct voor om snel een weekendje Maatstricht te doen, de sfeer ervoer ik als uitnodigend gezellig.
Ontmoetingen
Heel weinig, men is uitgefietst. Alleen sta caravanhouders bezoeken hun stulpjes nog. Vond ik niet erg, ik wasmaar even weg. Een Nederlandse fietser kwam ik een aantal keer tegen. Een wat 'andere' man die al langere tijd onderweg was. Anders in de zin dat ik hem niet begreep. Bijvoorbeeld vond hij de mooie route uit de boekjes niet opschieten en nam daarom de doorgaande wegen. Echter, hij legde per dag 20 tot 30 km meer af dan ik.
Mijn laatste stop voor Maastricht had ik een gezellige namiddag met Hans en Grietje. Ja, zo heten ze echt. Een Nederlands stel waarvan de man tijdenseen tijdelijke echtscheiding een camping kocht en waar zij nu toch ook woont. Hans was namelijk opgeknapt nadat hij zich had laten ontslaan bij zijn oude werkgever.
Verder korte babbeljes, uiteraard ook een aantal over mijn fiets. Ik moet eerlijk bekennen dat ik de verleiding niet altijd kon weerstaan om niet vertellen dat ik er 6 weken tussenuit was geweest met fietsen. Het voelde soms ook alsof ik al heel lang onderweg was.
In Maastricht bezocht ik de Lieve Vrouwen Basiliek, brande een aantal kaarsjes en bedankte Maria voor haar zorg tijdens mijn reis. Het klinkt misschien raar, maar ik voelde me beschermd door haar of wie/wat dan ook.
't Moreel
Thuisgekomen de vorige keer, heb ik mijn voornemens en behoeftes vorm trachten te geven. Ik heb mij aangemeld voor de opleiding Psychotherapie voor Volwassenenbijde Academie voor Psychotherapie in Amsterdam. Een intensieve vierjarige opleiding die je klaarstoomt voor een eigen praktijk(als je dat zou willen). Ik ben doorgelicht en goedgekeurd. Start is 1 oktober 2011.Daarbij kreeg ik in het hotel in Maastricht telefonisch van Jolande akkoord om drie dagen per week te gaan werken. Tevens verhuis ik naar Katja en haar team 2 onder de voorwaarde dat wanneer het over een half jaar (nog) niet soepel loopt, we er een punt achter zetten. Hier kan ik me in vinden. Daarna ging de zon dus letterlijk uitbundig schijnen.
Evaluerend (zei ze vrolijk) stel ik vast dat deze reis een geweldige beslissing was. Niet alleen om te komen tot nieuwe wegen maar ook als balsem voor lichaam en ziel. Ik ben niet van plan me nog in bochten te wringen en mezelf geweld aan te doen. De psychische ruimte die ik nu ervaar, wil ik vasthouden in liefdevolle relatie met anderen zolang dat laatste niet ten koste van mijzelf gaat. Ik wil iedereen adviseren die met dergelijk dromen rondloopt , ze uit te voeren.Veel is te realiseren als je het werkelijk wilt. Het moeilijkste gedeelte is het besluit zelf en de opbrengst is groot.
Dit was werkelijk het laatste verhaal. Ik ben inmiddels bezig met het maken van een fotoboek met alle verhalen en reacties van jullie erin.
Veel liefs en hopelijk zie ik jullie snel.
Annemarie.
Thuis!
Lieve allemaal,
Mijn gemopper in mijn vorige bericht over vermoeide benen en niet weten wat te eten, bleek een reden te hebben. Diezelfde nacht werd ik goed ziek. De volgende dag heb ik me ruim 35 km naar een grotere plaats gesleept, LunevilledichtbijNancy. Een helling van 100 m lengte van 5% kwam ik niet in een keer op.
Ik begon mij af te vragen hoe ik de reis in hemelsnaam wilde afsluiten. Wat zou doorgaan (na uitzieken) me nog opbrengen? Alleen het fietsend thuis aankomenwoog niet meer op tegen het ploeteren dat ik in kou en regen aan het doen was. De komende dagen zou het i.e.g.in mijn fietsregio nog slecht blijven. Mijn moeder en Jaap wilden me heel graag komen halen, mede ook omdat ze me dan nog kon zien voor haar vakantie. Voor de trein voelde ik me ook niet goed genoeg.
Ik koos dan ook om naar huis te gaan. Dit is dan ook het laatsteverhaal en ik zal nog een keer het format gebruiken.
Fietsfeiten
Dus, gisteren avond 27 juli 2011 thuis gearriveerd om 22.00 uur. Marit, Meike en Karel hadden in allerijl een maaltijd in elkaargezet en buiten hing een groot spandoek met 'Annemarie 4700 km' wat na grondig rekenwerk idd de juiste afstand is. Irene had snel de auto terug gebracht vanuit haar kampadres, eenpaar mensen kwamen langs en we aten taart en zongen voor de verjaardag van Jaap. Daarnagiga moe naar mijn overheerlijke bed.
Bezienswaardigheden
In de laatste periode vol regen en kou eigenlijk weinig gezien. Ik moet er bij zeggen dat het op het eind ook wel meer van hetzelfde werd, Het was toch meer een kwestie van volhouden geworden en hopen op beter weer. Druipend en bibberend door extra gekoelde supermarkten en daarnaweer op die fiets. Hetschuift de fantastische beelden van daarvoor even wat naar achteren, dat is jammer. Maar ik merk dat de flarden met herinneringen blijven komen.
Overigens staat in Luneville een enorm Chateau a la Versaille. Zomaar midden in de stad meteen kleinecamping in het park er achter.
Ontmoetingen
Met dedierbaren thuis dus vooral. Met Meike vandaag doorgebracht, veel gekletst even wat geregeld, fijn. Ook anderen wipten even binnen nav het spandoek. Ik vergat trouwens in mijn vorige blog te vertellen over de ontmoeting met de fietsreiziger Jacques. Hij is voor de derde of vierde keer bezig met een reis van 6 a 7 jaar! Hij verhuurt zijn huis en reist dan de hele wereld over. We hadden een leuk gesprek, ik kreeg zijn kaartje met de uitnodiging mailcontact te houden en met hem op te fietsen als ik wat langer weg wil. Hij is onderweg naar ondermeer Kazachstan en Siberie. Dat zijn nog eens opties, nietwaar?
't Moreel
Voldaan en moe. Allerlei griepversschijnselen dienen zich aan dus ik houd me even zo rustig mogelijk. Dat past ook wel bij het thuis landen. Ik ben nog niet echt aanwezig en leef nog half in een andere wereld. Ik leef dan ook nog steeds van dag tot dag. Af en toe druppelt iemand binnen en dat vind ik gezellig. Mijn fietstassen staan nog ingepaktin een klein kluitje bij elkaar in de zitkameren het is raar te realiseren dat ik daar mijn huis en helehebben en houdenin had zitten. Het was alles wat ik nodig had en eigenlijk zie ik nu de enorme inhoud van dit huis als mooi en heerlijk maar ook als onnodige ballast. Ik ben benieuwd hoelang dat zo blijft. Ook hoorde ik voor het eerst weer (Nederlandse) onzin televisie. Hoe verveeld moet je zijn om daar naar te gaan zitten kijken en waar maakt iedereen zichnou helemaaldruk om.
Vanmorgen de weegschaal beklommen en jawel, 15kilo is er af en tot mijn verbijstering kan ik al mijn oude kledig weer aan, zelfs met mijn opgeblazen griepbuik en al. Wat een heerlijke manier om af te vallen! Je eet je te pletter en fietst door de meest prachtige omgevingen. Een echte aanrader! Ik besef dat ik zal moeten aftrainen voor het behoud van mijn lijf maar ook om deendorfine stroom een beetje op gang te houden. Ook ga ik een heleboel andere leuke dingen doen, alles in een tempo waar ik zin in heb. Aanhele dagenrustig op mijn kont zitten heb ik vooralsnog geen behoefte.
Voor mezelf ga ik de foto's alsnog proberen te plaatsen als ik heb kunnen achterhalen waar ze ook al weer thuishoren. Het zijn vooral landschapsfoto;s, op weg naar Santiago zijn er meer mensen te zien. Wie weet lukt het alsnog.
Lieve allemaal, dank jullie voor je bijdragen aan dit blog en aan andere berichten per sms en soms per mail. (Mailtjes ontving ik nauwelijks omdat mijn mailbox vol was en iker moeilijk bij kon komen.)Jullie hebben ertoe zeker bijgedragen dat ik me geweldig voelde tijdens de reis. Dikke zoen voor iedereen.
Adios!
Annemarie.
Laatste loodjes. Jura, Vogezen
Lieve allemaal,
Wat een toestand om inde middelgrote plaats Charmes een computer met internet te vinden: Uiteindelijk haalde de jongen van het toerist info zijn eigen computer thuis.
De verlatenheid en ontbreken van voorzieningen draagt naast de regen bij aan het feit dat ik moe word. Toch wil ik dit afmaken zodat ik helemaal naar huis fiets. Bovendien zijn er ook een heleboel momenten dat het leven heerlijk is.
Fietsfeiten
4600 km nu ongeveer. Gemiddeld per dag wisselend tussen 50 en zelfs een keer 100 km. De hellingen zijn niet steil maar doorlopend daar, waardoor mijn benen het zwaar hebben, toch nog. Ik hoopte daar nu wel vanaf te zijn maar vermoedelijk is het de regen die me parten speelt. Ik heb ook veel honger. Stokbrood vult niet voldoende. Ik mis soms de incidentele frietbakkers op de campings aan het eind van een fietsdag, Herman.
Op de aanwezige campings stippelde ik de route uit. Ik ben dan op 3 augustus thuis. Zware dagen zitten er tussen, vandaag kortte ik al in. Dat scheelt direct 30 km ofzo omdat er geen tussenzeg mogelijk is: Het kan dus maar zo een latere datum worden.
Beste Jens en andere Ventoux liefhebbers. Even voor de duidelijkheid. Ik houd niet van collen beklimmen. Ik doe ze als ze in de route zijn opgenomen en voel me daarna tevreden over mezelf maar er is geen enkele kans dat ik zomaar de Mont Ventoux er even bijpak, no way!
Heb overigens mijn voorrem buiten gebruik gesteld. Ondanks 2 maal telefonische hulp vanVittorio lijkt de rem niet te repareren hier.
Bezienswaardigheden
De Drome letterlijk uitgespoeld, dat maakte het afscheid wel gemakkelijker. Hoewel de camping dierbaar is, gaat mijn hart vooral uit naar de Drome zelf. Ik groette de ruine, het dorp, de korenvelden door een natte waas (van de regen dus). En het Forest de Saou Peter, met daarbij natuurlijk de Col die me erg meeviel. (heet ie ook al weer Lauzun?) Die heftige Chaudiere gelukkig niet.
De Jura in ongeveer twee dagen bestormd, in hevige regenval. Koud! Al snel ontdekte ik dat ik zo min mogelijk kleren aan moet trekken omdat alles anders nat wordt. Regenjack is niet waterdicht. Rainlegs over de bovenbenen tegen de wind en overschoenen over mijn sandalen heen houden mijn voeten niet droog maar wel warm. De Jura is wel heel mooi al zag ik het in ongunstige staat. Van 21 tot 23 juli was ik bij Tim en Trude in de buurt van Langres. Glooiende hellingen, mooi ook daar weer. Bovendien was het heel fijn elkaar weer uitgebreid te spreken en alle verbouwingen te bewonderen.Ik ben enorm vertroeteld. Zojuist de Vogezen door geweest, ben net ten noorden van Epinal nu. Ik ben niet erg dol op de Vogezen, te veel bos.
De Fransen onderhouden hun huizen slecht en bewonen liever lelijke nieuwbouw in plaats van te renoveren, dat is te kostbaar. Tegelijkertijd balen ze er van dat erzoveel buitenlanders in Frankrijk wonen. Zonde!!!
Ontmoetingen
Velen weer. Gemiddeld heb ik om de dag een uitgebreide ontmoeting met koffie en wijn, soms meerdere langere praatjes. Bijvoorbeeld met Truus en ik denk Jan die me hun enorme caravan rondleidden en me sochtends weer uitzwaaiden: Dit zijn de aardige Nederlanders die de Fransen roemen. Of een 22 jarige afgestudeerde filosofie student uit Londen die persebinnen 2 wekennaar Annecy wil fietsen om iets te bewijzen aan het meisje dat hem dumpte. Of op de camping waar dronken kerels me oneerbare voorstellen nariepen. Ik vroeg toen aan mijn evenzeer getatoeerde Fransman achter me of het wel veilig voor me was daar. Direct wierp hij zich op als zijn beschermer en vertelde dat de mannen op die camping nu eenmaal 'bizar' zijn.
En vele Nederlandse fietsers op weg naar het Zuiden. Maar dat wordt minder nu het blijft regenen.
't Moreel
Hm, dipje tijdelijk. Ik ben gewoon moe aan het worden dus en dat wil ik niet. Ik hoop op nog een enkele mooie dag. Een klein beetje zon maakt de wereld zoveel fijner!
Ik zie het ,maar zoveel mogelijk als het gemakkelijker maken om naar huis te gaan. Echter echt plannen maken ed komt er niet zo van. Ik zit nu een tikje in de 'overleef stand'. Maar ik weet dat ik me morgenochtend direct alweer optimistischer voel.
Ieg ik verheug me vooral erg op het weerzien met mijn meiden.
Vermoedelijk was dithet laatste blog van onderzeg, misschien nog een snelle vanuit Maastricht. Nu even kijken of het lukt om de kaart bij te werken.
Veel liefs, Annemarie.
Weerzien Bourdeaux
Lieve allemaal,
Helemaal thuis voel ik me sinds gistermiddag in het vertrouwde Bourdeaux waar ik vijf jaren met de meiden kameerde voordat we onze verre reizen maakten. Hoewel de camping enorm is uitgebreid is het basis gedeelte nog hetzelfde. Voordat ik me melde bij de receptie wandelde ik nieuwsgierig het restaurant binnen waar Chantal direct enthousiast op me afvloog en Denis en Papi Michel erbij haalde. Het was een fijn weerzien en het is ook heerlijk via het pad langs de ruine te volgen naar het dorp. Volgens mij is dit pad niet meer bij de huidige gasten bekend want het groeit dicht. Het overgebleven bordje van de twee (het andere hangt boven Meikes oude kamer) hangt er nog steeds maar is helemaal verbleekt.
Afijn, dit hoort eigenlijk onder ontmoetingen of bezienswaardigheden maar het geeft een beeld van mijn stemming.
Beankt voor het meedenken over het al of niet Noordwaarts fietsen, daarover later meer.
Fietsfeiten
De vorige keer had ik niet gekeken op mijn teller; het waren toen duidelijk meer kilometers dan vermeld. Inmiddels ben ik de 4000 km grens over. Maakt wel indruk; ook op mezelf.
Tot halverzege gisteren fietste ik een aantal dagen in gebied met lange klimmen van niet meer dan 5%. Gisteren stopte ik even om water te drinken toen een jonge knul me voorbij stampte en me vroeg of ik het wel volhield: Toen besefte ik hoeveel meer ik inmiddels kan hebben: Het stuk naar Boudeaux echter via de top van de weg naar Dieulefit was op het heetst van de dag flink pittig: Maar hoe heerlijk was het die helling af te suizen die ik zoveel malen was op-en afgerend:
Bezienswaardigheden
Ik vind het mooi hoe je op de fiets de verschillende landschappen beleeft: Het gaat dan wel langzamer maar binnen een dag kan de omgeving enormveranderen. Bijvoorbeeld van het woeste maar toch lieflijike, groene berggebied van de Pyreneeen naar de vlakke kust; het glooiende wijngebied met de vele communiale (in slechte toestaand verkerende) kleine weggetjes tussen de wijngaarden door. Het droge gebied rond de rivieren de Orb en Herault met de diepe kloven en dorpjes tegen de berg geplakt en nu de Drome. lieflijk maar wat intenser dan het zachter glooiende gebied rond Toulouse.
Frankrijk leeft hier meer Zuid Oostelijk duidelijk meer. Het is natuurlijk ook toeristen seizoen, maar de dorpjes zijn ook beter onderhouden.
Oh ja, en voor de liefhebbers, ik kwam ook twee keer een nog te belijnen gloed nieuwe weg tegen waar de Tour de France langs zal komen dit jaar. Ieg ergens noord van Beziers.
Ontmoetingen
Vele mensen gesproken. Bijvoorbeeld een Franse Watze (iets voller) die regelmatig drie maanden rond de Middelandse Zee Fietst naar o.m. Marokko en Syrie. Ik betrapte me op het gevoel dat ik het een eigenaardige man vond: Ik schrok natuurlijk want dan zou ik ook vreemd zijn. Na enig nadenken besloot ik dat ik het idee onplezierig vond dat hij slechts af en toe een camping aandoet om zich te kunnen wassen, voor de rest slaapt hij in het bos.
Ook een Nederlands echtpaar dat half binnen gehoor afstand stond. Ze maakten uren en uren ruzie over wel of niet verkeerde aanwijwingen van de ander over het parkeren van de auto. De ergernis, spanning en diep ingesleten communicatie problemen waren ook op afstand te volgen. Na uren besefte ik dat ze beiden enorm hun best deden de ander te bereiken en er samen uit te komen: UIteindelijk nodigden ze me ineens uit op de koffie; waarschijnlijk omda ze zin hadden in een verzetje. Ik was nieuzsgierig genoeg ze van dichtbij te zien om op de uitnodiging in te gaan:
Een alleenstaande fransman met dochter van 11 op vakantie die alsmaar wilde praten en vragen bleef stellen: Door mijn slechte Frans werd ik er ontzettend moe van:
't Moreel
Gaat goed: Ik heb redelijk vrede met het feit dat ik op weg naar huis ben: Regelmatig stel ik mezelf de vraag of ik mijn route uit zal breiden maar daar heb ik dan toch geen zin meer in. Het nog steeds bestaande dubbele gevoel is een soort omgekeerde Kanaalkoorts (voor degenen die dat wat zegt). Een soort heimwee naar de reis waar je nog midden in zit. Het is zo heerlijk maar tegelijkertijd tijd om er afscheid van te nemen. Zo iets dus.
Ik wens iedereen een fijne vakantie of een Nederlandse tuin / dagjes periode.
(Overgens lukt op dit moment niet de kaart bij te werken.)
Heel veel liefs, Annemarie.
Bijna echt noordwaarts, fase 3
Lieve allemaal,
Ik schrijf vanuit Valras Plage met campings die me laten betalen voor twee personen, auto en electra en dan ijskoud vermelden dat ik op 1 juli, dusde eerste dag van het hoogseizoen arriveer, dus het dubbele tarief moet betalen en wel € 40 per nacht. Mijn camping werd vertegenwoordigd door een bejaard dametje die me nog het lage seizoen rekende. Bij afrekenen zal blijken of dit stand houdt. Jullie merken het; ik ben (even) terug in de bewoonde harde wereld en ik heb daar nog welwat moeite mee.
Fietsfeiten
Dik 3500 km. Het eigenaardige doet zich voor dat ik fietsverslaafd dreig te worden of in elk geval mijn lijf. Daar ik normaal 70 km route en bij klimmen 60 km route heel welletjes vond (feitelijk werd het altijd 5 tot 10 km meer), nu wil ik meer fietsen terwijl het eindpunt nadert. Vanmorgen was ik heel relaxed aan het ontbijten om negen uur maar toen twee fietsers langskwamen dacht ik: 'eigenlijk zou ik nu het liefst ook op de fiets willen zitten' . Dat wordt aftrainen dus straks.
Gisteren het laatste stuk (Zuid) Oostelijk gereden van de uitlopers van de Pyreneeen via Narbonne naar het zuidelijkste puntje van mijn Franse route, 95 km bij elkaar. Wind bijna aldoor in de rugwaardoor ik de piepkleine klimmetjes bijna werd opgeblazen. Totaal niet vermoeid daarna.
Over een paar dagen terug via de Drome en dan naar keuze de Ardennen via Maastricht of de Eiffel en dan ter hoogte van Roermond het land in. Het voelt of ik moet inhouden, zeker omdat Irene op 2 augustus terugkomt van haar kamp en we het fijn vinden als ze er bij mijn aankomst is.
Bezienswaardigheden
Het gebied tussen de Pyreneeen en de Mas is prachtig.Heuvels met afwisselend druiven, graan en andere bebouwing. Richting Narbonne meer diepe kloven met op de randen dorpjes. Gek genoeg maakte ik geen foto's van het gebied ten noorden van Toulouse omdat ik de schoonheid toch niet kon pakken. Wel stom dat ik vergat Charlotte in haar domein te fotograferen, we waren te intensief aan het kletsen denk ik.
De badplaats Valras Plage is op zich niet ontsierd door hoogbouw maar ik vind er niets aan. Gisteren avond zo'n family camping disco bezocht om een wijntje te drinken, vandaag en morgen bezoek ik het strand. Dan ga ik gewoon weer lekker fietsen in de stillere natuur.
Ontmoetingen
Ik kwam zowaar een aantal Zwitsers meerdere malen tegen. Grappig toch dat je als trekking fietsers dan toch 'vrienden' wordt. Verder diverse aardige en norse Fransen. Ik heb echter het gevoel dat ik net de Mas verliet.
Oh ja, gisterenavond een Jacco achtige (uiterlijk) DJ bestudeerd en me proberen voor te stellen hoeJacco zich als DJ toen en nu zou presenteren. Ik kwam er niet helemaal uit. De beste man begon zelfs dansjes te doen op een wijze die geheel past bij puber meisjes, ik moest me inhouden het niet uit te schateren daar in mijn eentje aan de wijn.
't Moreel
Tja, lastige fase. Er blijken dus drietrajecten te zijn. 1e Die naar S de C. 2e Het aanvaarden van de terugreis die in eerste instantie steeds Oostelijk verliep en als 3e moet nu het stuur echt Noordwaarts. Echt naar huis dus. Dat roept dubbele gevoelens open ik ben me bewust van het woord ' moet'. Dus waarom fiets ik niet nog een lekker stuk verder door? Ik denk hard over de reden na. Verlengen voegt op zich nu niet veel meer toe omdat ik ook nog een deel van de zomer en in mijn verlof in de omgeving van thuis wil zijn. Om mijn dochters nog een stuk van hun vakantie te treffen, om weer hard te lopen, mijn tuin weer mooi te maken, van alles teregelen en misschien nog wel naar Noorwegen te gaan, ed. Als ik dan nog meer wil fietsen kan ik altijd nog een paar dagen of zelfs weken gaan.
Ik sprak onlangs Irene een aantal keren die ook een aantal keuzes moest maken. Ik herken wat zevoelde tijdens haar Azie reis. Het ontmoeten van dierbaren brengt je voortijdig naar huis en dat is wat lverwarrend omdat je pas thuis wilt komen als het ook echt zover is. Hoewel ik Lot in haar Franse woonomgeving bezocht, is ze toch eenstukje thuiskomen. Eigenlijk ben ik wel een beetje blij dat mijn dochters alledrie op vakantie zijn en ik ze daarom niet in Bourdeaux tref. Tim woont helemaal in Frankrijk dus dat zit ook net aan de goede kant, nog niet duidelijk is of ik daar langs ga. Ook heb ik zoals ik er nu tegen aankijk liever geen ontmoeting met Marieke die bereid is om te rijden tijdens haar vakantie om me te treffen. Het is vreemd maar misschien verandert het nog.
Kortom, ik heb nu het gevoel dat ik bijna thuis ben terwijl ik nog 1500 km te gaan heb. Als ik over een paar dagen weer op de fiets zit, is alles vermoedelijk weer ' gewoon'.
Lieve allemaal,
Tot binnenkort dus. Voor wie nu op vakantie is op gaat: hopelijk genieten jullie net zoveel als ik!
Liefs, Annemarie.
Vertrek uit Santiago de C
Lieve allemaal,
Poging 3 dit verhaal te schrijven vanuit de Mas de la Muse waar Charlotte me met medebewoners gisteren met champagne en slingers verwelkomden. 2 Eerdere pogingen verdwenen toen ze bijna voltooid waren maar ik heb mezelf weer opgekrikt zeker omdat een aantal van jullie dit blog leuk blijken te vinden. Dank weer voor jullie reacties, ik vind het leuk om de verhalen te schrijven.
Er is veel te vertellen en ik zal alles via het format proberen te ordenen.
Fietsfeiten
Totaal ongeveer 3200 km. Na vertrek uit Santiago de Compostela met de trein naar de grens, met de fiets 45 km naar Biarritz en vandaar uit richting Narbonne. Weer 70 km per dag door woest en dus steil gebied is best veel maar nodig om grotere plaatsen te bereiken voor campings en voorzieningen.
Vanaf Lourdes de trein genomen naar Toulouse om Charlotte voor haar vertrek te kunnen bezoeken, vandaar op GPS naar de Mas gefietst. De route werd door mijn leuke apparaatje met 25 km omgeleid zodat ik met 95 km op de teller arriveerde ipv 70 km.
De 27 e juni vertrek ik hier op de fiets terug naar de route voor het laatste, wat minder zware stuk naarr Narbonne, daarna fiets ik mogelijk via het strand bij Beziers terug naar huis.
Onder fietsfeiten vallen m.i. ook fietstreinen. In Spanje mag de fiets gratis mee met regionale treinen die 1 of 2 keer per dag ergens vertrekken. Vanuit S de C kon ik met 3 overstappen naar de grens Irun, een kaartje moest op elk station opnieuw worden gekocht. Tijdens de laatste overstap werd mij meegedeeld dat de vier plaatsen voor fietsen inmiddels bezet waren dus ik kon niet verder. Een andere trein reed die dag niet, ook kon niet worden aangegeven wanneer ik dan wel meekon omdat niet gereserveerd kan worden. Monter stelde ik dat ik die dag met de gratis niet te reserveren fietstrein naar Irun zou reizen en dat zij het maar moesten oplossen. Vervolgens propte ik zo overtuigend mijn fiets met alle daaraan hangende tassen door het smalle treindeurtje dat een halve meter hoger ligt, dat allerlei mannen in de trein hielpen. Zodra de fiets binnen was, vertrok de trein en vroeg iedereen zich af waar die fiets eigenlijk moest staan. Ik vond om de hoek een bagagedepot voor koffers en zette het ding er voor. De conductrice arriveerde en vertelde me woedend dat ik een trein te vroeg was ingestapt en dat deze trein verboden was voor fietsen. Ze zou me er in Burgos uitsmijten en ze wist niet of daar ooit een fietstrein zou langskomen. Na gekalmeerd te zijn mede doordat ze mij toch wel aardig vond, mocht ik met fiets mee naar het eindpunt Hendaye aan de Franse kant. Op de WC heb ik later zitten schateren van de lach.
Bezienswaardigheden
S de C besprak ik al in mijn vorig verhaal, ik had het daar helemaal fijn met Mama en Jaap.
De tweede dag bezochten we in hun huurauto Finisterre waar vroeger de pelgrims hun schelp van het strand opraapten en waar Jaap als oud zeevarende herinneringen aan had. Ook ik ronde met Ees vroeger die vuurtoren. Natuurlijk volgden we op de heenweg de fietsroute met gepaste aandacht voor de hellingen.
De kustroute per fiets naar Biarritz was ook weer prachtig en ik heb indachtig de adviezen van Meike daar op een luxe camping aan het strand gezeten, zelfs een aantal uren op het strand gezeten, maar voor zwemmen was verboden, het weer was te slecht. Volgende dag prachtige zon maar ik wilde toch weer fietsen, een goed teken denk ik.
De Basken - Katharen route naar Narbonne is werkelijk prachtig, intens en heftig. Lourdes ligt op de route waar ik een camping vond midden in de stad, heel vreemd maar ook erg knus en gemakkelijk. Ik wandelde dus tijdens etenstijd naar de beroemde grot waar ik geen legioenen in rolstoelen trof maar wel een aantal mensen die daar weet ik hoelang al op de knieen op het beton zaten te bidden. Een bijzondere plek waar ik even ben gaan zitten. 's Avonds en ‘s nachts een weergaloos onweer en plensbuien. De tent ging met minstens 2 liter water achterop de fiets en dit is geen grapje.
Ontmoetingen
In S de C had ik een leuke ontmoeting met Riemke en Wouter die ik vast nog wel eens zal zien en ik onderhoud nog sms contact met Joop en Ria die nog niet arriveerde in S de C. Ik draag veel de sjaal die ik van Ria kreeg als luchtige bedekking van mijn brandwonden.
Fietsers ontmoet ik nog steeds. Geen pelgrimgangers bijna meer (ik kruiste nog een aantal keer de route), maar ook andere fietsers blijken graag een praatje te maken en dat gaat gemakkelijk en is gezellig omdat je 'gelijkgestemden' bent.
't Moreel
Afscheid nemen van het pelgrimschap en de Camino was een proces. Finisterre en de treinreis hielpen daarbij. Ik bemerk steeds meer dat de Camino met me heeft gedaan dan ik dacht. Het voornaamste is dat ik 6 weken volledig mezelf ben geweest en dat is heerlijk en prima maar er is meer. Nu ben ik echt bezig met hoe ik straks thuis mijn leven wil leiden. Het borrelt vanbinnen gezellig en rustig, ik laat het allemaal komen zoals het komt en leef nog steeds van dag tot dag.
Dagelijks als ik ergens op een mooi plekje een broodjeop een steen zit te eten, besef ik hoe bijzonder het is wat ik beleef. Dan besef ik ook daar nu ook wel dat daar een einde aan gaat komen. Tegelijkertijd is een deel van mij duidelijk naar huis aan het reizen en dat voelt ook goed.
Zoals gezegd, er gebeurt van alles en ik vind het heerlijk om even een aantal dagen te kunnen relaxen aan het zwembad in deze prachtige omgeving en te kunnen bijpraten met mijn lieve vriendin.
Lieve allemaal,
Ik wens jullie een mooie zomer, het schijnt ook in Nederland weer heerlijk te worden de komende tijd. Ik geniet hier nog even door.
Veel liefs, Annemarie.
Santiago de Compostela!!!
Lieve allemaal,
Het hoofddoel is volbracht. Gisteren kwam ik begin van de middag aan voor de enorme cathedraal in Santiago de Compostela, de tranen liepen over mijn wangen zeker toen ik mijn moeder in de verte op haar snelst zag aan komen schoffelen. Nu zit ik na de pelgrimsmis van 12.00 uur achter de computer van het beroemde hotel Reis Catholicos, waar Mama en Jaap logeren. Vroeger werden hier de pelgrims ondergebracht.
Fietsfeiten
Tja, ruim 2850 km in precies anderhalve maand. Vele hoogte meters, mijn benen zijn ernstig toe aan de rust die ze nu een aantal dagen krijgen. Na de Col du Somport (1650 m) ook geklommen naar het Cruz de Ferro en naar de laatste hoge col naar Cebreiro. Mijn boekje met hoogtes ligt in mijn hotel maar de laatste was vergelijkbaar met Roncevalles (Peter, daar was jij geloof ik ook).
Na Cebreiro dacht ik dat het rustiger zou worden maar niets is minder waar. De klimmen waren minder hoog maar zeker niet minder steil. Afijn, goed voor de benen.
De laatste dagen in de regen gefietst.
Vrijdagavond stap ik met in plastic gehulde fiets (hoe ik dat ga aanpakken moet ik nog uitzoeken) op de nachtbus naar Irun / Hendaye, de Spaans / Franse grens. Vandaar uit is Biarritz dichtbij en het startpunt van mijn terugereis. Inmiddels bestuurdeerde ik vannacht dat boekje en zag dat die 600 km naar Narbonne niet minder zwaar zijn dan het deel dat ik nu niet doe, maar je moet ergens beginnen. Dus Lot en Hub, als ik op tijd ben zal ik met een hele wijde lus naar jullie in de Mas toefietsen, om een lastig traject te omzeilen maar vooral ook omdat het idee van deze reis inderdaad in de Mas is geboren. VanafNarbonne fiets ik ten via Avigon ten oosten van de Rhone naar huis. Ik probeer langs de gaan in Bourdeaux en eventueel bij Tim als hem en Trude dat tegen die tijd uitkomt. Ik verwacht begin augustus thuis te zijn maar dat is een hele ruwe schating.
Bezienswaardigheden
Het Cruz de Ferro natuurlijk. Een ijzeren kruis op een enorm hoge boomstam boven op een hoop stenen die de pelgrims achterlaten (een steen vanuit huis). Symbolisch laten ze hiermee hun ' lasten' achter. (Ik was vergeten een steen mee te nemen dus ik pakte in Noordwijk, voor de Clinge een schelpje mee. Echte stenen kon ik daar niet vinden en bovendien was het lichtgewicht.) Daarna een speer van een afdaling. Twee dagen later Cebreiro waar bovenop een dorpje uit 900 oid staat met een dito kerkje. Stempelen daar natuurlijk maar ook even rustig zitten. Op een of andere maniermaken dat soort oude plekken ontroering bij me los. Ik zag er een wandelaarster ook met tranen in de ogen.
Dan Santiago de Compostela. Ik was er van te voren niet wezenlijk in geinteresseerd. Kata vertelde over hoe heerlijk ze de stad vond maar ik stond er niet bij stil omdat de reis er naartoe belangrijker was. Maar het is hier prachtig. De buitenkant van de Cathedraal enorm indrukwekkend en de arriverende pelgrims op het plein ervoor zijn boeiend om gade te slaan. Zojuist de pelgrimsmis. Een non zong en nam de kerkgangers daarin mee. Haar stem ontroerde mij sterk. (Ik ben een watje deze dagen.)
Ontmoetingen
Mama en Jaap hier is echt geweldig fijn. Kan ik even wat verhalen kwijt en ze snapt heel goed de inpact van het volbrengen van deze tocht. Ze bracht daarbij een kaart van mijn meiden met foto van ons viertjes met een hele lieve tekst. Ook tranentrekkend weer.
Aan de rand van Cebreiro ontmoette ik Riemke en Wouter, een stel van de 1 mei vertrekgroep die ik al eerder tegenkwam. Geweldig leuk. Zo meteen heb ik een afspraak met ze.
Dan diverse pelgrims onderweg en in de Alberques waar ik veel sliep.
´t Moreel
Ik voel me anders even, wat emotioneler en ben duidelijk aan het reflecteren. Tot nu toe was ik bezig met loslaten en bij mezelf komen. Ik ben me nu aan het opmaken voor deel twee, ik denk dat deze meer gericht zal zijn op de toekomst. Ik zaldeze terugwegwat meer ' vakantiestops' proberen in te lassen. Ik voel me rijk, sterk, dankbaar en tevens als een emotionele dweil. Maar dat laatste is ook een sterk en warm gevoel hoor!
Lieve allemaal,
Hopelijk vinden jullie het ook leuk als ik af en toe op de terugreis iets meld, ik blijf het namelijk nog even doen. Lot, zodra ik een definitieve inschatting kan maken of het lukt op tijd bij jullie te zijn en wanneer, laat ik dat weten, ga intussen gewoon je eigen gang. Tim idem dito.
Veel liefs voor allen, Annemarie.
Cruz de Ferro, nog ruim 200 km
Lieve allemaal,
Vanuit een Alberque (refugio is niet de term) waar de computers naar me lonkten. Tjonge wat een reacties op dat piepkleine zinnetje over mijn broekriem, ik vermoede al dat niemand er naar wilde vragen. Heel netjes hoor, dank. Oh en D: jij ook dank.
Fietsfeiten:
Inmiddels bijna 2600 km gefietst., nog ruim 200 te gaan.
Na de Col du Somport (van 300m naar 1600m), dacht ik dat ik vandaag een vergelijkbare hoogte naar het beroemde Cruz de Ferro ging overbruggen en overmorgen nog een keer. Vandaag begon ik 10 km onder de top en reed betrekkelijk makkelijk (let wel: betrekkelijk ivm de Col du Somport) maar het ligt anders. Het Cruz de Ferro ging in 10 km van 1000m naar 1500 m en morgen moet ik in 15 km van 500 naar 1500 m. Effekens anders dus, terwijl ik vandaag al wat pijn in een knietje heb. Morgen wordt dus in tweeen gehakt (beetje rust) zodat ik hopelijk ruim 10 km voor de top kan overnachten en het steilste stuk overmorgen doe. Super lange afdaling vandaag over kronkelende bergweggetjes zoals velen met de auto niet prettig rijden vinden. Heerlijk.
Bezienswaardigheden.
Besprak ik reeds de ooievaars? In Spanje denkt ieg de kerk nog dat de babytjes via de ooievaar komen omdat op elke kerktoren minimaal een nest zit. En anders ernaast op een paal. Allen bevolkt, ik kan alleen niet over de rand kijken of er kleintjes inzitten. Het land blijft prachtig. Tussen Burgus en Leon (beiden prachtig) werd het wat minder maar na Leon is het weer schitterend. Het grootste verschil met mijn verwachtigen is de verlaten uitgestrektheid. De laatste paar 100 km kom ik meer mooie of schattige dorpjes tegen die van de verlatenheid zijn gered door de Camino. Ik denk dat het gebied langs de route draait op de Camino.
Ontmoetingen
Bijna geen Nederlanders, een enkele fietser. Iedere typisch Hollandse kop al of niet met boerenzakdoek blijkt een Duitser (hoi Nick). Overal en overal hoor je Duits spreken. En ze spreken mij veelal aan omdat ze er vanuit gaan dat ik als Nederlander ook wel Spaans begrijp. Fransen en de meeste Duitsers blijven gewoon hun eigen taal spreken, ook Adios en Gracias zit er niet in. Ik verbaas me daar wel over.
Onderweg is het een beetje zoals vroeger in Noorwegen. Iedere pelgrim groet elkaar. Solisten maken vaak een praatje. Ook de Spaanse jongens zonder bagage en een dagrugzakje (die wordt ze vlak voor de Alberques door een auto gebracht) zijn allervriendelijkst.
In Leon sliep ik in een klooster waar diverse gezellig en goed geklede dames en heren tot ´s avonds laat aan het babbelen waren. Gisteren viel me ook een aantal van die mensen op. Ik ben er achter, dat zijn de wandelaars die de Camino doen met hulp van bijrijders. Je herkent ze aan de kleding. Leuke goed gestreken katoentjes, oogschaduw, staan praten ipv zittend de ontstoken blaren behandelend of strompelend naar de WC of slaapplaats, meestal zwijgend. Onderweg lopen ze met een leuk rugzakje met verende tred, vaak hand in hand.
Overigens schijnen (van horen zeggen dus) Spaanse studenten studiepunten te krijgen voor de Camino. Deze studenten doen wat hippy achtig aan.
Mijn eerste onaangename ontmoeting gehad, gisterenavond. Ik lag in mijn tentje op een veldje dat bij de Alberque hoort toen opeens mijn rits werd geopend. Ik begon direct te schreeuwen in de hoop af te schrikken en kroop de tent uit na een jasje te hebben aangetrokken. De baas van de Alberque was in de buurt maar die had niets gezien van de twee kerels die in een gehuurd tentje van de Alberque zich zgn vergist hadden in de tent. Ik heb alles ingepakt en ben in de Alberque gaan slapen en nam me voor dat verder in Spanje te blijven doen. Die Alberque cultuur wil ik eigenlijk ook wel wat meer mee kennismaken.
´t Moreel
Nog steeds zo prima dat ik blijf twijfelen of ik ook de Noordelijke Spaanse route zal terugfietsen of dat mijn terugtocht begint bij de Spaans/Franse grens bij Irun/Hendaye. Ik denk dathet noord Spaanse deelwat te veel van het goede is, errug steil en zijn er bijna geen Alberquesen andere voorzieningenzodat ik dan dure kamers moet gaan betrekken. Aan de andere kant wil ik Spanje liever nog niet verlaten.
Verder heb ik weinig toe te voegen aan mijn eerdere verhalen. Santiago de Compostela lonkt wel, daar aankomen is wel een enorme mijlpaal. Zeker nu om mij heen bijna niemand van zo ver komt. Wandelaars en fietsers zijn bijna allen ergens hier in Spanje begonnen om een stukje Camino te beleven. Ik vind het fijn dat Mama daar zal zijn en ik verheug me daaròp. Doorfietsen naar Finisterre geloof ik wel, ik ga graag met ze mee in de auto. Kan mijn lijf een beetje uitrusten.
Lieve allemaal,
Ik denk aan jullie, ook al horen jullie weinig persoonlijks van me en ik blijf genieten van al jullie reacties op het blog of per sms.
Dag! Annnemarie.